1968..ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΜΑΗ...

>

TI HTAN O MAHΣ ΤΟΥ 68

Ο Μάης του '68 ήταν η μεγαλύτερη επαναστατική γενική απεργία στην ιστορία. Το πανίσχυρο αυτό κίνημα ξέσπασε στην κορύφωση της μεταπολεμικής οικονομικής ανόδου του καπιταλισμού. Τότε, όπως και μέχρι σήμερα, οι αστοί και οι απολογητές τους, έδιναν συγχαρητήρια στους εαυτούς τους λέγοντας ότι οι επαναστάσεις και η ταξική πάλη αποτελούν στοιχεία του παρελθόντος. Τότε ήρθαν τα γαλλικά γεγονότα του 1968, που φάνηκαν να πέφτουν σαν κεραυνός εν αιθρία. Η πλειοψηφία της επίσημης Αριστεράς αιφνιδιάστικε από τα γεγονότα, αφού είχε ξεγράψει την ευρωπαϊκή εργατική τάξη από τις επαναστατικές δυνάμεις.

Τον Μάη του 1968, ο Economist εξέδωσε ένα ειδικό αφιέρωμα στη Γαλλία γραμμένο από τον Νόρμαν Μακρέη για να σημειώσει τα δέκα χρόνια «Γκωλικής τάξης». Στο αφιέρωμα αυτό ο Μακρέη υμνεί τις επιτυχίες του Γαλλικού καπιταλισμού, επισημαίνοντας ότι οι Γάλλοι είχαν υψηλότερο βιοτικό επίπεδο από τους Βρετανούς: κατανάλωναν περισσότερο κρέας, κατείχαν περισσότερα αυτοκίνητα κ.λ.π. Και ανέφερε το « μεγάλο εθνικό πλεονέκτημα» της Γαλλίας σε σχέση με τη γειτονική χώρα: τα γαλλικά συνδικάτα ήταν «τραγικά αδύναμα».

ΔΕΝ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΚΑΝΕΝΑΣ

Το μελάνι στο άρθρο του Μακρέη δεν είχε προλάβει καν να στεγνώσει όταν η γαλλική εργατική τάξη κατέπληξε ολόκληρο τον κόσμο με μία κοινωνική εξέγερση πρωτοφανή στη νεότερη ιστορία. Τα γεγονότα του Μάη δεν είχαν προβλεφθεί από τους στρατηγούς του κεφαλαίου στη Γαλλία αλλά και πουθενά αλλού. Δεν είχαν προβλεφθεί ούτε από τους σταλινικούς και τους ρεφορμιστές ηγέτες.

Ας πάρουμε για παράδειγμα έναν από τους «θεωρητικούς» του ακαδημαϊκού Μαρξισμού, Andre Gorz. O κύριος αυτός έγραφε σε ένα άρθρο του ότι «στο προσεχές μέλλον δεν θα υπάρξει καμία κρίση στον Ευρωπαϊκό καπιταλισμό τόσο δραματική που να οδηγήσει τις μάζες των εργατών σε επαναστατικές γενικές απεργίες ή σε ένοπλους αγώνες στην υπεράσπιση των ζωτικών τους συμφερόντων» (A. Gorz, Μεταρρύθμιση και Επανάσταση, στο The Socialist Register 1968). Αυτές οι γραμμές εκδόθηκαν στη μέση της μεγαλύτερης επαναστατικής γενικής απεργίας στην ιστορίας.

Ο Gorz δεν ήταν ο μόνος που είχε ξεγράψει την εργατική τάξη. Ο «μεγάλος Μαρξιστής» Έρνεστ Μαντέλ μίλησε σε μια συνάντηση στο Λονδίνο μόλις ένα μήνα πριν τα μεγάλα γεγονότα. Στη διάρκεια της ομιλίας του μίλησε επί παντός επιστητού, αλλά δεν ανέφερε ούτε μία λέξη για την κατάσταση της Γαλλικής εργατικής τάξης. Όταν οι αντιθέσεις τονίστηκαν σε αυτόν από έναν από τους συντρόφους μας στη συνάντηση, η απάντησή του ήταν ότι οι εργάτες είχαν αστικοποιηθεί και «Αμερικανοποιηθεί» και ότι δεν θα υπάρξει κανένα κίνημα των Γάλλων εργατών για τα επόμενα είκοσι χρόνια.

ΠΟΙΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ-O ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ

Αυτό που δεν κατάλαβε κανείς από αυτούς του κυρίους ήταν το γεγονός ότι η μακρά περίοδος καπιταλιστικής ανάπτυξης μετά το 1945 είχε μεταβάλλει την ταξική ισορροπία δυνάμεων και είχε δυναμώσει αποφασιστικά την Ευρωπαϊκή εργατική τάξη. Πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η Γαλλική άρχουσα τάξη προσπάθησε να στηριχθεί στην καθυστέρηση. Μετά την εμπειρία της Παρισινής Κομμούνας οι Γάλλοι αστοί φοβούνταν θανάσιμα την ανάπτυξη του προλεταριάτου και έτσι ανέπτυξαν μια παρασιτική οικονομία εισοδηματιών βασιζόμενη στην χρηματοδότηση κεφαλαίου, στις τραπεζικές συναλλαγές και τις αποικίες.

Οι φοιτητές αποτελούν πάντα το ευαίσθητο βαρόμετρο των τάσεων που αναπτύσσονται στα βάθη της κοινωνίας. Το κύμα των φοιτητικών διαδηλώσεων και καταλήψεων που προηγήθηκαν των γεγονότων του Μάη ήταν κάτι σαν τον κεραυνό που προηγείται της καταιγίδας. Στους μήνες πριν τον Μάη υπήρξε έντονη ζύμωση στους φοιτητές που αποκρυσταλλώθηκε σε μια σειρά διαδηλώσεων και καταλήψεων.

Αντιμέτωπος με μια αυξανόμενη παλίρροια φοιτητικών κινητοποιήσεων ο πρύτανης του επιφανούς πανεπιστήμιου της Σορβόννης αποφάσισε να το κλείσει μόλις για δεύτερη φορά σε 700 χρόνια. Η πρώτη φορά ήταν το 1940, όταν οι Ναζί κατέλαβαν το Παρίσι. Η απόπειρα της αστυνομίας να εκκενώσει το προαύλιο της Σορβόννης στις 3 Μαΐου ήταν η σπίθα που ενεργοποίησε ένα βυτίο γεμάτο μπαρούτι. Ξεσπά βία στη Quartier Latin (Λατινική Συνοικία), με αποτέλεσμα περισσότερους από 100 τραυματίες και 596 συλλήψεις. Την επόμενη μέρα τα μαθήματα στη Σορβόννη ακυρώθηκαν. Οι κύριες φοιτητικές οργανώσεις, η UNEF και η Snesup κάλεσαν σε απεργίες διαρκείας. Στις 6 Μαΐου δοθήκαν νέες μάχες στη Quartier Latin: 422 συλλήψεις, 345 αστυνομικοί και περίπου 600 φοιτητές τραυματίστηκαν. Η καταπίεση προκάλεσε μαζική αγανάκτηση. Οργισμένοι φοιτητές ξήλωναν πεζοδρόμια για να πετάξουν πέτρες στην αστυνομία και δημιούργησαν οδοφράγματα στη βάση των παλιών καλών Γαλλικών παραδόσεων. Φοιτητές σε πανεπιστήμια σε ολόκληρη τη χώρα δηλώνουν την συμπαράστασή τους.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΜΑΗ

Την νύχτα της 10^ης Μαΐου υπήρξε ολοκληρωτική εξέγερση στη Quartier Latin. Οι εξεγερμένοι δημιουργούν οδοφράγματα στα οποία η αστυνομία απαντά με μεγάλη βιαιότητα. Οι οπλισμένοι κακοποιοί της Γαλλικής αστυνομίας εισβάλουν σε ιδιωτικά διαμερίσματα και χτυπούνε βίαια απλούς ανθρώπους, ακόμα και μια έγκυο γυναίκα. Αλλά ήρθαν αντιμέτωποι με περισσότερα από όσα περίμεναν. Απλοί Παριζιάνοι βομβάρδισαν την αστυνομία με γλάστρες και άλλα βαριά αντικείμενα που πετούσαν από τα παράθυρα! 367 άνθρωποι νοσηλεύτηκαν και οι 251 ήταν αστυνομικοί. Άλλοι 720 τραυματίστηκαν και 468 συνελήφθησαν. Αυτοκίνητα κάηκαν ή καταστραφήκαν. Ο Υπουργός Παιδείας προσβάλει τους διαδηλωτές: «Ούτε μόρφωση, ούτε πίστη, ούτε νόμος» (Ni doctrine, ni foi, ni loi)

Η ζύμωση ανάμεσα στους φοιτητές ήταν μόνο η πιο προφανής ένδειξη της δυσαρέσκειας στη Γαλλική κοινωνία. Παρά την οικονομική ανάπτυξη, οι Γάλλοι καπιταλιστές είχαν ασκήσει ανελέητη πίεση στους εργάτες. Κάτω από τη επιφάνεια της φαινομενικής ηρεμίας υπήρχε μία τεράστια συσσώρευση αγανάκτησης, πικρίας και απογοήτευσης. Ήδη από το Γενάρη υπήρξαν βίαιες συγκρούσεις κατά τη διάρκεια διαδήλωσης από απεργούς στο Caen.

Η ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ

Η γενική απεργία στις 13 Μάη σηματοδότησε μια ποιοτική στροφή. Εκατοντάδες χιλιάδες φοιτητών και εργατών ξεχυθήκαν στους δρόμους το Παρισιού. Μία ιδέα από αυτή τη κατάσταση μας μεταφέρει η ακόλουθη περιγραφή της μεγαλειώδους διαδήλωσης του ενός εκατομμυρίου, η οποία κατέλαβε τους δρόμους του Παρισιού την 13^η του Μάη:

«Ατελείωτα στοιχειοθετούνταν μπροστά. Υπήρχαν ολόκληρα τμήματα από νοσοκομειακό προσωπικό με λευκές ποδιές, με κάποιους από αυτούς να κρατούν αφίσες που έλεγαν ‘Πού είναι οι αγνοούμενοι τραυματίες;'. Κάθε εργοστάσιο, κάθε μεγάλη βιοτεχνία φαινόταν να είχε αντιπροσώπους. Υπήρχαν υπεράριθμες ομάδες από εργάτες στους σιδηρόδρομους, ταχυδρόμους, τυπογράφους, προσωπικό του μετρό, μεταλεργάτες, εργαζόμενους στη πολιτική αεροπορία, μικρούς εμπόρους, ηλεκτρολόγους, δικηγόρους, εργάτες στις αποχετεύσεις, τραπεζικούς υπαλλήλους, οικοδόμους, εργάτες σε εργοστάσια χημικών και γυαλιού, σερβιτόρους, δημοτικούς υπαλλήλους, μπογιατζήδες και διακοσμητές, εργαζόμενους στο αέριο, πωλήτριες, ασφαλιστικούς υπαλλήλους, σκουπιδιάρηδες, κινηματογραφιστές, οδηγούς λεωφορείων, δασκάλους, εργάτες σε βιομηχανίες πλαστικών, σε συνεχόμενα μπλοκ, η σάρκα και τα οστά της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας, μία ατελείωτη μάζα, μια δύναμη που θα μπορούσε να παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά της , αν το επιθυμούσε.»

Η εξέγερση στο Παρίσι συνεχίστηκε, με εργάτες και φοιτητές να αντιμετωπίζουν δακρυγόνα και γκλόπς. Σε μία μόνο νύχτα έγιναν 795 συλλήψεις και 456 τραυματιστήκαν. Οι διαδηλωτές επιχείρησαν να πυρπολήσουν το Χρηματιστήριο αυτό το μισητό σύμβολο του καπιταλισμού. Ένας αξιωματικός της αστυνομίας σκοτώθηκε στη Λιόν από φορτηγό.

ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΙ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ

Το κίνημα έπιασε την άρχουσα τάξη και τη κυβέρνηση κυριολεκτικά στον ύπνο. Είχαν τρομοκρατηθεί από το κίνημα των φοιτητών, όπως παραδέχεται ο τότε πρωθυπουργός Pompidou: « Κάποιοι... πίστευαν ότι ανοίγοντας ξανά την Σορβόννη και ελευθερώνοντας τους φοιτητές έδειξα αδυναμία και άφησα το κίνημα να συνεχίσει. Θα απαντήσω απλά ως εξής: ας υποθέσουμε ότι, τη Δευτέρα 13 Μάη η Σορβόννη είχε παραμείνει κλειστή κάτω από τη προστασία της αστυνομίας. Ποιος μπορεί να φανταστεί ότι το πλήθος θα είχε αποτύχει να μπει παρασέρνοντας τα πάντα στο πέρασμά του σαν πλημμυρισμένο ποτάμι; Προτίμησα να ανοίξω τη Σορβόννη και να τη δώσω στους φοιτητές από το να τους δω να τη καταλαμβάνουν με τη βία.»

Ο βιογράφος του De Gaulle, Charles Williams, περιγράφει γλαφυρά την ψυχολογία του προέδρου την παραμονή της ομιλίας του στο έθνος την 24^η Μαΐου: « Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι μετά την επιστροφή του από τη Ρουμανία, ο πρόεδρος είχε ταραχθεί ιδιαίτερα από τη κατάσταση που βρήκε στη Γαλλία. Τις τρεις πρώτες μέρες για κάποιον επισκέπτη που είχε να τον δει αρκετό καιρό, έδειχνε κουρασμένος, γερασμένος και αναποφάσιστος. Σαν αυτά που του συνέβαιναν να ήταν υπερβολικά πολλά για αυτόν.

Η κατάσταση είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο πλέον όπου τα μέτρα που είχαν παρθεί από το κοινοβούλιο δεν μπορούσαν να προσφέρουν καμία λύση. Τι θα γινόταν; Η στρατιωτική επέμβαση ήταν μια από τις πιθανές λύσεις που είχε κατά νου ο Ντε Γκωλ από το ξεκίνημα κιόλας της γενικής απεργίας. Στα πρώτα στάδια της απεργίας είχαν ήδη καταστρωθεί σχέδια για την σύλληψη και την φυλάκιση 20.000 ακροαριστερών αγωνιστών.

Στις 13 Μαΐου το συνδικάτο των αστυνομικών που εκπροσωπούσε περίπου το 80% των ένστολων δήλωσε ότι η κυβέρνηση έλεγε ψέματα όταν δήλωνε στην αστυνομία ότι η σύγκρουση με τους φοιτητές ήταν αναπόφευκτη, αφού όλες οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές για έναν αποτελεσματικό διάλογο με τους φοιτητές και θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αυτή η ολέθρια σύγκρουση.

Αν αυτή ήταν η επίσημη θέση της αστυνομίας τότε καταλαβαίνουμε, ότι η επιρροή που είχε η επανάσταση ανάμεσα στις τάξεις της αστυνομίας και του στρατού δεν θα μπορούσε να είναι ευνοϊκότερη. Χαρακτηριστικά, μια αποστολή του ναυτικού που είχε ξεκινήσει για πυρηνικές δοκιμές στον Ειρηνικό γύρισε πίσω και σταμάτησε την αποστολή χωρίς να δώσει καμία εξήγηση.

ΠΟΙΟΣ ΕΣΩΣΕ ΤΕΛΙΚΑ ΤΟΝ ΝΤΕ ΓΚΩΛ

Δεν ήταν η αστυνομία και ο στρατός που έσωσαν τον καπιταλισμό στην Γαλλία, αφού στην κορύφωση της επανάστασης ήταν απρόθυμοι να υπακούσουν την κυβέρνηση και να χτυπήσουν τους φοιτητές, αλλά η στάση του σταλινισμού και των συνδικάτων και αυτό αποτελεί ένα γενικό συμπέρασμα που βρίσκεται ακόμα και στην Εγκυκλοπαίδεια της Μπριτάννικα, η οποία αναφέρει: «Ο Ντε Γκωλ έμοιαζε ανίκανος όχι μόνο να διαχειριστεί την κατάσταση αλλά ακόμα και να κατανοήσει την φύση της. Ήταν το Κομμουνιστικό Κόμμα και τα συνδικάτα που του έδωσαν χώρο να «αναπνεύσει».

Η κυβέρνηση μαζί με τα συνδικάτα τρομαγμένοι από τις διαστάσεις που είχε πάρει το κίνημα ήταν αποφασισμένοι να το φρενάρουν. Στις 27 Μαΐου η κυβέρνηση μαζί με την ηγεσία των συνδικάτων υπέγραψαν συμφωνία. Όμως η ηγεσία των συνδικάτων είχε πολλή σκληρή δουλειά να κάνει προκειμένου να πείσει τους εργάτες να υποταχτούν στην συμφωνία.

Τελικά το κίνημα στην Γαλλία ηττήθηκε. Αλλά οι παραδόσεις του Μάη έμειναν χαραγμένες στην συνείδηση των εργατών στην Γαλλία αλλά και σ' ολόκληρο τον κόσμο. Μετά απο αυτή την εξέγερση βγήκε μία διαφορετικη κουλτούρα η οποία επιρέασε τις επόμενες γενιές. Σήμερα που το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε κρίση, όλες οι αντιθέσεις του που χτίζονταν για είκοσι χρόνια θα βγουν στο προσκήνιο. Είχαμε κ εμείς τον δικό μας Δεκέμβρη....κ θα έρθουν κ άλλοι.......

www.indymedia.gr

www.marxist.com

O δικός μου μάης/m.dohen

ΤΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΑΗ

Η ανθρωπότητα θα ευτυχήσει μόνον όταν ο τελευταίος γραφειοκράτης κρεμαστεί με τα έντερα του τελευταίου καπιταλιστή

Οι προκαταλήψεις είναι οι κολώνες της εξουσίας

Κηρύξατε την πόλη σε κατάσταση διαρκούς ευτυχίας

Τρέξε σύντροφε, ο παλιός κόσμος είναι πίσω σου

Όσοι εγκαταλείπουν την επανάσταση σκάβουν έναν τάφο

Πρόσεξε τα αφτιά σου έχουν τοίχους

Ελευθερία είναι το δικαίωμα στην σιωπή

Ο επαναστάτης είναι ένας ακροβάτης του ονείρου

Κάτω ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός , ζήτω ο υπερρεαλισμός

Η αυθάδεια είναι το νέο επαναστατικό όπλο

Το να επιθυμείς είναι καλό το να πραγματοποιείς τις επιθυμίες σου καλύτερο
Αν έχουμε μια ελπίδα την χρωστάμε σε αυτούς που δεν έχουν καμιά

Η εξουσία είναι στην άκρη του όπλου, μήπως το όπλο είναι στην άκρη της εξουσίας

Κάτω από το λιθόστρωτο η παραλία

Το σεξ επιτρέπεται είπε ο Μάο , αρκεί να μην γίνεται πολύ συχνά

Το να σου λείψει η φαντασία είναι να μην φαντάζεσαι την έλλειψη της

Θεέ υποψιάζομαι ότι είστε αριστερός διανοούμενος

Πάρε τηλέφωνο την μοναξιά σου η βγες ξανά στους δρόμους της φωτιάς

Μην παίρνετε το ασανσέρ , πάρτε την εξουσία

Γίνετε ρεαλιστές απαιτήστε το αδύνατο

Προλετάριος είναι αυτός που δεν έχει ισχύ πάνω στην ζωή του και το ξέρει

Η δράση δεν πρέπει να είναι αντίδραση αλλά δημιουργία

Η ελευθερία δεν είναι αγαθό που μας ανήκει . Είναι αυτό που μας εμπόδισαν να αποκτήσουμε οι νόμοι, οι προκαταλήψεις, η άγνοια

Η φαντασία στην εξουσία

Στην επανάσταση υπάρχουν αυτοί που την κάνουν και αυτοί που επωφελούνται

Η οικονομία πληγώθηκε, ας πεθάνει

Ο εκπαιδευτής πρέπει να εκπαιδευτεί

Μη με απελευθερώνεις , θα φροντίσω ο ίδιος

Οι νέοι κάνουν έρωτα , οι γέροι αισχρές χειρονομίες

Όσο περισσότερο καταναλώνεις , τόσος λιγότερο ζεις

Οι ανέσεις είναι το όπιο του λαού

Σου αγοράζουν την ευτυχία. Κλέψ’ την!

Η οικονομία τραυματίστηκε , μακάρι να ψοφήσει

Εκατομμυριούχοι όλων των χωρώ ενωθείτε , ο άνεμος γυρνάει

Πρώτα μην υπακούτε. Μετά γράψτε τους τοίχους

Νόμος 10ης Μαϊου 1968

Ελευθερία είναι το δικαίωμα στην σιωπή

Μιλήστε στους γείτονες σας

Κάτω η καταναλωτική κοινωνία του θεάματος

Απαγορεύεται το απαγορεύεται

Η ελευθερία είναι ένα έγκλημα που περιέχει όλα τα εγκλήματα, είναι το απόλυτο όπλο μας

Καμία ελευθερία για τους εχθρούς της ελευθερίας

Ας ανοίξουμε τις πόρτες από τα άσυλα, τις φυλακές, και τα ιδρύματα

Όχι στα σύνορα!

Ας είμαστε σκληροί!

Φωνάξτε , δημιουργείστε ή ψοφήστε!

Αρνηθείτε τους ρόλους που σας δώσανε!

Το μπετόν καλλιεργεί την απάθεια!

Ζωή όχι επιβιώση!

Ο συντηρητισμός είναι συνώνυμος με την αποσύνθεση και την ασχήμια

Θα σας πεθάνουν οι ανέσεις

Η ευτυχία είναι μια καινούργια ιδέα

Η ποίηση είναι στους δρόμους

Η τέχνη πέθανε. Μην καταναλώνετε το κουφάρι της

Η τέχνη πέθανε. Ο Γκοντάρ δεν μπορεί να κάνει τίποτα.

Αποφασίζω κατάσταση διαρκούς ευτυχίας

Πρέπει συστηματικά να εξερευνούμε το τυχαίο

Ξεχάστε ό,τι σας έχουν μάθει. Αρχίστε να ονειρεύεστε

Βιάστε το Alma mater σας

Κι αν καίγαμε την Σορβόννη;

Ας σκοτώσουμε τον μπάτσο που κοιμάται μέσα μας

Διώξτε τον μπάτσο που έχετε στο κεφάλι σας

Η θρησκεία είναι η απόλυτη αισχροκέρδεια

Ούτε θεός , ούτε αφέντης

Μετρό, δουλειά και νάνι

Η πλήξη είναι αντι-επαναστατική

Θέλουμε να ζήσουμε!

Ήρθα, είδα, πίστεψα

Ζήστε στο παρόν

Η φύση δεν έκανε ούτε υπηρέτες ούτε αφεντικά . Δεν θέλω ούτε να δίνω ούτε να παίρνω εντολές

Κάθε εξουσία διαφθείρει , η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα

Οι δομές στην υπηρεσία του ανθρώπου και όχι ο άνθρωπος στην υπηρεσία των δομών

Η επανάσταση δεν είναι των επιτροπών. Είναι δική σου

Η πολιτική διαμορφώνεται στους δρόμους

Τα οδοφράγματα κλείνουν δρόμους αλλά ανοίγουν περάσματα

Αυτοί που δουλεύουν πλήττουν όταν δεν δουλεύουν , αυτοί που δεν δουλεύουν δεν πλήττουν ποτέ

Εργαζόμενοι όλων των χωρών , απολαύστε!!!

Σταλινιστές , οι γιοι σας είναι μαζί μας !

Όταν ο τελευταίος κοινωνιολόγος θα έχει κρεμαστεί με τα έντερα του τελευταίου γραφειοκράτη θα έχουμε ακόμη «προβλήματα»;

Είμαστε όλοι ανεπιθύμητοι

Ακόμα κι αν κόψουν όλα τα λουλούδια η άνοιξη θα έρθει

Η ελευθερία ξεκινά από την απαγόρευση. Απαγορεύεται να βλάπτει την ελευθερία του άλλου.

Έχω κάτι να πω, αλλά δεν ξέρω τι.

Ούτε αφεντικό, ούτε θεός, θεός είμαι εγώ

Κράτος είναι ο καθένας μας

Δεν υπάρχουν σκέψεις επαναστατικές , μόνο πράξεις

Σύντροφε προσοχή . Η εκβιομηχάνιση μας απειλεί

Τα λαστιχένια μπιμπερό γαλουχούν μια κοινωνία σαρκοβόρα.

Συμμετέχω, συμμετέχεις , συμμετέχει , συμμετέχουμε , συμμετέχετε, κερδίζουν

Γράψτε παντού!!! Πριν γράψετε μάθετε να σκέφτεστε.

Ουρλιάξτε , δημιουργείστε , κοιτάξτε μπροστά!

Όποιος μιλάει για έρωτα , καταστρέφει τον έρωτα

Το δάσος προηγείται του ανθρώπου , η έρημος ακολουθεί

Αλλάξτε την ζωή , αλλάξτε τις οδηγίες χρήσης

Μην πάτε στην Ελλάδα το καλοκαίρι . Μείνετε στην Σορβόννη.

Δεν θέλουμε να γίνουμε σαν εσάς

Μια επανάσταση που ζητά να θυσιαστείς γι’ αυτήν είναι στο στυλ στου μπαμπά σου

Κάποτε ρωτήθηκε ο Γκοντάρ σε ποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή έκανε το διάλειμμα από το αστικό στο επαναστατικό σινεμά και απάντησε: «κατά την διάρκεια των γεγονότων του Μαϊου- Ιουνίου 1968 στην Γαλλία»

Αστοί δεν καταλάβατε τίποτα

Καταναλώστε λιγότερο , ζήστε περισσότερο

Αγώνας , ο πατέρα των πάντων

Το αλκοόλ σκοτώνει. Πάρτε LSD.

Εμπρός του Πανεπιστημίου οι κολασμένοι

Η κουλτούρα είναι σαν τη μαρμελάδα . όσο λιγότερη έχεις τόσο πιο πολύΥ την απλώνεις

ΟΙ ΑΦΙΣΕΣ ΤΟΥ ΜΑΗ

Η ΜΕΓΑΛΗ ΤΩΝ ΜΠΑΤΣΩΝ ΣΧΟΛΗ

Την βδομάδα που μας πέρασε ένα μέλος της συντακτικής ομάδας του enausma βρέθηκε στις Σέρρες.
Άκουσε λοιπόν από γνωστούς ότι η τροχαία το τελευταίο διάστημα,σε καθημερινή βάση κόβει κλήσεις για παράνομο παρκάρισμα,για υπερβολική ταχύτητα ,για ζώνη,για κράνη(σε μηχανάκια) και όλα αυτά τα γνωστά... τη στιγμή όπου η αξία των προστίμων έχει εκτιναχθεί στα ύψη. Όμως μερικές από τις κλήσεις αυτές, όπως υπάρχουν κάποιες μαρτυρίες ,είναι δημιουργήματα της πλούσιας φαντασίας των οργάνων της τάξεως.
Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι τα έσοδα των κλήσεων αυτών πηγαίνουν στους τοπικούς Δήμους.Αυτό σημαίνει ότι όταν ένας Δήμος χρειάζεται χρήματα,μία πολυ καλή εισροή εσόδων είναι αυτή η οποία προέρχεται από τις κλήσεις.Έτσι λοιπόν τα λαγωνικά της τροχαίας μαζί με τα super μηχανηματάκια τους κρύβονται μέσα σε θάμνους και λίγα μέτρα πιο κάτω σε γράφουν ..........
Από την άλλη όμως αυτούς ποιός τους επιτηρεί????Κανένας...
Αφού λοιπόν αυτοί είναι τα αφεντικά της πόλης......ΚΑΝΟΥΝ ΟΤΙ ΘΕΛΟΥΝ....ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΛΕΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΤΙΠΟΤΑ..


Η 1η και η 2η φωτογραφία είναι μία κλούβα στη αστυνομία σταθμευμένη πάνω στο πεζοδρόμιο ακριβώς μπροστά στο αστυνομικο μέγαρο των Σερρών..Δίπλα είναι τα ΚΤΕΛ στων Σερρών και πολλοί περαστικοί με βαλίτσες δυσκολεύονταν να περάσουν

Η 3η και η 4η φωτογραφία είναι ένα σταθμευμένο τζιπ της αστυνομίας στην οδό ΒΑΣ.ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ .(από τους κεντρικούς δρόμους των Σερρών).Μάλιστα μετά από τη ληψη της φωτογραφίας δημιουργήθηκε μποτιλιάρισμα λόγω της παράνομης στάθμευσης η οποία είναι λίγα μέτρα από στάση αστικού λεοφωρείου.

ΜΕΞΙΚΟ-ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΟΥ ΚΑ ΛΑΜΠΟΚΙΟΥ

"Ήρθαμε μέχρι εδώ από τα βουνά του μεξικάνικου νότου. Είμαστε άντρες, γυναίκες και παιδιά.
Εκπροσωπούμε τις χίλιες 111 ινδιάνικες κοινότητες που είναι στις γραμμές του EZLN (...)
Περπατήσαμε ως εδώ με μία και μόνη σημαία.
Τη σημαία που λέει "Φτάνει πια! Ποτέ πια ένα Μεξικό χωρίς εμάς" (...)
Αν ο Zedillo θέλει την ειρήνη, να τηρήσει το λόγο που έδωσε στους ινδιάνικους λαούς και να αποσύρει τους στρατιώτες του. Αν θέλει τον πόλεμο, εμπρός λοιπόν, οι ζαπατίστας ξέρουμε ν' αγωνιζόμαστε με τιμή και θάρρος, γιατί διαθέτουμε ένα όπλο πολύ ισχυρό, που η κυβέρνηση δεν έχει.
Το όπλο αυτό το λένε αξιοπρέπεια.
Με αυτό το όπλο κανείς και τίποτα δεν μπορεί να μας νικήσει(...)"

Εχουν περάσει δεκα πέντε χρόνια από τότε. Ηταν Πρωτοχρονιά του 1994, όταν η ανθρωπότητα μάθαινε έκπληκτη την ύπαρξη ενός άγνωστου μέχρι τότε επαναστατικού κινήματος, που είχε οργανωθεί στο νοτιοανατολικό Μεξικό κι έφερε την ονομασία «Ζαπατιστικός Εθνικοαπελευθερωτικός Στρατός» (EZLN).
Δεν ήταν μια συνηθισμένη ολιγάριθμη ομάδα που επιχειρούσε με την ένοπλη προπαγάνδα να δείξει στις μάζες το δρόμο του αγώνα, αλλά ένα πραγματικό κίνημα που ξεπρόβαλε κυριολεκτικά από το πουθενά: χιλιάδες ιθαγενείς των υψιπέδων και της ζούγκλας του Τσιάπας, έλεγαν τα πρακτορεία, είχαν καταλάβει επτά πόλεις και κωμοπόλεις της περιοχής, κηρύσσοντας τον πόλεμο στο καθεστώς και δημοσιοποιώντας ένα διεκδικητικό πρόγραμμα 11 σημείων: στέγη, γη, δουλειά, υγεία, εκπαίδευση, τροφή, ελευθερία, ανεξαρτησία, δικαιοσύνη, δημοκρατία και ειρήνη.
Η διαφορά των Ζαπατίστας με τα αντιδραστικά εθνικιστικά κινήματα που μεσουρανούσαν εκείνα τα χρόνια έγινε έτσι αμέσως αντιληπτή. Εξίσου αποκαλυπτικό ήταν το τάιμινγκ της εξέγερσης: την ίδια ακριβώς ημέρα η μεξικανική κυβέρνηση και η άρχουσα τάξη πανηγύριζαν την είσοδο της χώρας στο Βορειοαμερικανικό Σύμφωνο Ελεύθερου Εμπορίου (NAFTA), και κατ' επέκταση στον «Πρώτο Κόσμο».
Υπενθυμίζοντας ότι αυτή η «αναβάθμιση» του Μεξικού σήμανε στην πράξη την οριστική εγκατάλειψη κάθε μεταρρυθμιστικής επαγγελίας (κατάργηση λ.χ. της συνταγματικής προστασίας της συλλογικής κοινοτικής γεωκτησίας), ο EZLN κήρυξε ταυτόχρονα τον πόλεμο στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. «Το Σύμφωνο Ελεύθερου Εμπορίου», δήλωσε επιγραμματικά ο εκπρόσωπος των εξεγερμένων, subcomandante Μάρκος, «σημαίνει το θάνατο του λαού μας».
Εκτοτε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι: Διαδηλώσεις αλληλεγγύης προς τους Ζαπατίστας στην ίδια την πρωτεύουσα σταμάτησαν την αντεπίθεση του στρατού και υποχρέωσαν την κυβέρνηση ν' αρχίσει διαπραγματεύσεις με τους αντάρτες. Το αποτέλεσμά τους ουδέποτε έγινε σεβαστό από τις αρχές, η διενέργειά τους όμως επέτρεψε στον EZLN όχι μόνο να επιβιώσει, αλλά και να επεκτείνει την πολιτική επιρροή του. Κι αυτό, παρά την ουσιαστική στρατιωτική κατοχή του Τσιάπας από 70.000 στρατιώτες και την οικοδόμηση ενός ένοπλου παρακράτους με αποστολή να τρομοκρατήσει τις εξεγερμένες κοινότητες. Πρακτική που γνώρισε διεθνή δημοσιότητα το Δεκέμβριο του 1997, όταν μια τέτοια παραστρατιωτική συμμορία δολοφόνησε 45 άοπλους ιθαγενείς στο χωριουδάκι Ακτεάλ
Ο διάλογος που αναπτύχθηκε εκεί, ανάμεσα σε συλλογικότητες με αποκλίνουσες απόψεις και προέλευση, συσπειρωμένες όμως στην πάλη για έναν καλύτερο «κόσμο που να χωράει πολλούς κόσμους», ήταν η γενική δοκιμή για την ανάδυση του πολύχρωμου ριζοσπαστικού κινήματος των επόμενων χρόνων σ' ολόκληρη την υφήλιο.
Για τελευταία φορά, οι Ζαπατίστας έγιναν είδηση με την πορεία που οργάνωσαν την άνοιξη του 2001 προς την πρωτεύουσα, ξεσηκώνοντας στο πέρασμά τους την ενθουσιώδη υποστήριξη ιθαγενών κοινοτήτων και κοινωνικών κινημάτων.
Η πανηγυρική είσοδος των εκπροσώπων τους στο κτίριο του ομοσπονδιακού Κοινοβουλίου θεωρήθηκε, τότε, σαν η ολοκλήρωση και το κλείσιμο μιας ολόκληρης διαδρομής. Μιας διαδρομής που ξεκίνησε σιωπηρά στις 17 Νοέμβρη του 1983 με την ίδρυση του EZLN από έξι αγωνιστές της νέας μεξικανικής αριστεράς, για να αγκαλιάσει στην πορεία εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους.

Ξεκινάμε από το σημείο που τα διεθνή ΜΜΕ άφησαν την εξέγερση των Ζαπατίστας: τη μεγάλη πορεία του 2001. Τι έγινε στη συνέχεια;

Μετά την πορεία τους προς την πρωτεύουσα και την κινητοποίηση εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο το μήκος της διαδρομής τους, οι Ζαπατίστας επέστρεψαν στις κοινότητές τους, περι-μένοντας το ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο να ψηφίσει το νόμο για τους ιθαγενείς, η θέσπιση του οποίου αποτελούσε και το βασικό αίτημα της πορείας.

Τον επόμενο μήνα (25.4.2001), και τα τρία βασικά κόμματα του Κοινοβουλίου καταψήφισαν από κοινού το νομοσχέδιο που είχε ετοιμάσει η κοινοβουλευτική Επιτροπή Συμφιλίωσης και Ειρήνευσης και υποστήριζαν οι Ζαπατίστας. Ψήφισαν, αντίθετα, ένα νόμο που στην πράξη καταργεί όλες τις βασικές συμφωνίες που έχουν υπογραφεί ανάμεσα στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση και τον EZLN όσον αφορά τον πολιτισμό και τα δικαιώματα των ιθαγενών. Ακόμη και το Κόμμα Δημοκρατικής Επανάστασης (PRD), που υποτίθεται ότι είναι το κόμμα της αριστεράς στο Μεξικό, συντάχθηκε σ' αυτό το σημείο με τα κόμματα της δεξιάς -το κυβερνητικό Κόμμα Εθνικής Δράσης (ΡΑΝ) και το Θεσμικό Επαναστατικό Κόμμα (PRI), που κυβερνούσε τη χώρα από το 1929 μέχρι το 2000. Αμέσως, 300 δήμοι μη ζαπατιστικοί απ' όλη τη χώρα προσέφυγαν στο Ανώτατο Δικαστήριο κατά του νέου νόμου.Η προσφυγή τους απορρίφθηκε. Εκλεισε έτσι ο κύκλος: και οι τρεις εξουσίες (εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική) απέρριψαν τις διεκδικήσεις των ιθαγενών.

Ουσιαστικά, πρόκειται για την ολοκλήρωση μιας διαδικασίας που ξεκίνησε το Δεκέμβριο του 1994 με την ανακήρυξη 30 αυτόνομων ζαπατιστικών δήμων σε μεγάλο μέρος της επικράτειας του Τσιάπας.

Τον Αύγουστο του 2003, ο EZLN προχώρησε στη συγκρότηση ενός ανώτερου βαθμού αυτοδιοίκησης, κατανέμοντας αυτούς τους δήμους σε πέντε «πολιτικοπολιτιστικούς χώρους» με την ονομασία Caracoles (σαλιγκάρια) κι εγκαθιστώντας σε καθέναν μια «Επιτροπή Χρηστής Διακυβέρνησης», που αποτελείται από ανακλητούς εκπροσώπους των δήμων.

Κεντρική επιλογή του EZLN, ήταν ένας διαρκής διάλογος με την κοινωνία που τους στηρίζει. Παράδειγμα, η εκπαίδευση: «Ο Ζαπατισμός είναι παρών σε όλη την έκταση του Τσιάπας, όπου επικρατούν κουλτούρες αρκετά διαφορετικές η μια από την άλλη. Πολιτική του, είναι ο σεβασμός αυτής της διαφορετικότητας. Δεν έχουν φτάξει ένα ενιαίο εκπαιδευτικό σύστημα για όλη τη ζαπατιστική ζώνη. Υπάρχουν πέντε διαφορετικά εκπαιδευτικά συστήματα: άλλο στις κοινότητες Τσοτσίλ των Υψιπέδων, που διακρίνονται για την περιχαράκωσή τους, άλλο στους Τσελτάλ της ζούγκλας, που είναι πολύ πιο ανοιχτοί. Φυσικά υπάρχουν πολλά προβλήματα. Η αναγνώριση της διαφορετικότητας, όμως, ξεκινά από την ίδια την πρακτική».

Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτών της ισορροπίας αποτελεί ο χειρισμός του γυναικείου ζητήματος.

Η γυναικεία απελευθέρωση

«Η κατάσταση της Ινδιάνας», υπενθυμίζει η συνομιλήτριά μας, «είναι κάτι πάνω στο οποίο πρέπει να γίνει πάρα πολλή δουλειά, γιατί με βάση τα παραδοσιακά ήθη κι έθιμα η γυναίκα είναι ακόμη πιο περιθωριοποιημένη μέσα στην ίδια την περιθωριοποίηση των ιθαγενών. Η αλλαγή αυτή όμως πρέπει να στηρίζεται στη δυναμική των ίδιων των τοπικών κοινωνιών. Το 1995-96, πολλές γυναίκες απογοητεύθηκαν φθάνοντας σε κάποια εξεγερμένη κοινότητα και βλέποντας ότι η επαναστατική νομοθεσία του EZLN για τις γυναίκες δεν εφαρμοζόταν κατά γράμμα. "Πού είναι αυτός ο ιδανικός κόσμος, για τον οποίο μιλάνε οι Ζαπατίστας;" Δεν υπάρχει ιδανικός κόσμος, βρισκόμαστε σε μια διαδικασία οικοδόμησης, οι τοπικές κοινωνίες κινούνται κι αλλάζουν με βάση τους δικούς τους ρυθμούς, που διαφέρουν πολύ από τους δικούς μας».

Η εκπαίδευση αποτελεί «ένα διαφωτιστικότατο παράδειγμα όσων έχουν πραγματοποιήσει οι Ζαπατίστας. Μέσα στα επτά χρόνια που έζησα εκεί, υπήρχαν κοριτσάκια που τα γνώρισα τριών χρόνων και τώρα είναι δέκα. Παλιότερα, δεν υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα να πάνε σχολείο, να μάθουν να διαβάζουν και να γράφουν -για να μη μιλήσουμε για τα υπόλοιπα. Η μοναδική επιλογή που είχαν στα δέκα τους χρόνια, ήταν να φροντίζουν τα μικρότερα αδέρφια τους. Τα αγόρια μπορούσαν να πάνε σχολείο, τα κοριτσάκια όμως ποτέ. Σήμερα, στις ζαπατιστικές κοινότητες τα κορίτσια πηγαίνουν σχολείο. Σ' εμάς μπορεί να φαίνεται κάτι το φυσιολογικό, όμως για την τοπική κοινωνία συνιστά μια ριζοσπαστική αλλαγή.

Καθοριστικό ρόλο έπαιξε το γεγονός ότι μια γυναίκα μπορεί να οπλοφορεί, ήταν σημαντικότατη αλλαγή. Το γεγονός ότι μια ιθαγενής εγκαταλείπει την οικογένειά της και φεύγει στο βουνό, όπου ζει ανάμεσα σε πολλούς άντρες, είναι ήδη κάτι το ριζοσπαστικό. Οταν αυτή η γυναίκα επιστρέφει στην κοινότητά της, ένοπλη, ένστολη, γνωρίζοντας να γράφει και να διαβάζει, μ' όλην αυτή την πολιτική εκπαίδευση, προκαλεί μια αλλαγή πάρα πολύ σημαντική. Την πρώτη τέτοια αντάρτισσα θα ακολουθήσουν άλλες τέσσερις, ύστερα άλλες πέντε από διπλανό χωριό κ.ο.κ.

Μια άλλη σημαντική αλλαγή, είναι ότι όλες οι αντάρτισσες χρησιμοποιούν αντισυλληπτικά. Κι αυτή την ιδέα αρχίζουν να τη διαδίδουν στις κοινότητες. Εξηγούν στις γυναίκες ότι στο χέρι τους είναι ν' αποκτήσουν ή όχι παιδί. Κάτι αδιανόητο πριν από μερικά χρόνια! Πρόκειται κι εδώ για αποτέλεσμα της επιρροής των ανταρτισσών, αλλά και όλης αυτής της επαφής με την κοινωνία των πολιτών, του ανοίγματος των ιθαγενών κοινοτήτων προς αυτό που συμβαίνει στο υπόλοιπο Μεξικό.

Χωρίς αμφιβολία, οι Ζαπατίστας υπήρξαν κάποτε το επαναστατικό κίνημα με την προνομιακότερη κάλυψη από τα ΜΜΕ. Η κατάσταση αυτή έχει αλλάξει εδώ και καιρό. Απασχολημένα με άλλες -σαφώς αιματηρότερες- αναμετρήσεις, τα διεθνή μέσα δεν δείχνουν πια ιδιαίτερο ενδιαφέρον για ένα κίνημα που θέλει περισσότερο να οικοδομήσει παρά να καταστρέψει.

-------------------------------------------------------------------

ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ

Ejercito Zapatista de Liberaciόn Nacional (http://www.ezln.org).

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΔΑΡΒΙΝΟΥ

Αρκετοί είναι οι άνθρωποι στον πλανήτη μας που εξακολουθούν να αρνούνται την εξελικτική θεωρία, παρά το γεγονός ότι το 2009 έχει κηρυχτεί «έτος του Δαρβίνου», με τους Έλληνες να πρωτοστατούν ανάμεσα στους αμφισβητίες. Τα αίτια, σύμφωνα με τους ακαδημαϊκούς, μπορούν να εντοπιστούν στην ελλιπή διδασκαλία του μαθήματος της Βιολογίας στο σχολείο και στη υπέρμετρη διδασκαλία των Θρησκευτικών.
Παρά το γεγονός ότι σύσσωμη η επιστημονική κοινότητα έχει αποδεχτεί την ορθότητα και τη συμβολή του Δαρβίνου, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία θεωρεί την θεωρία του συμβατή με τη χριστιανική πίστη και η Αγγλικανική αποδέχεται λανθασμένες εκτιμήσεις του παρελθόντος απέναντι στον Δαρβίνο, η Ορθόδοξη Εκκλησία αρνείται να πάρει θέση.
Βάσει έρευνας που πραγματοποιήθηκε το 2006 από το περιοδικό «New Scientist», σχεδόν οι μισοί Έλληνες αμφισβητούν την εξελικτική θεωρία. Μόνο το 54% συμφωνεί μαζί της, ενώ το 29% υποστηρίζει πως ο Δαρβίνος δεν είχε δίκιο και το υπόλοιπο 18% απλά, δεν γνωρίζει. Σε επίπεδα αποδοχής της θεωρίας του Δαρβίνου η Ελλάδα ξεπερνά μόνο τις ΗΠΑ και την Τουρκία. Ειδικότερα για τις ΗΠΑ, η διαμάχη της εξελικτικής θεωρίας έρχεται σε σύγκρουση μο δημοφιλή «ευφυή σχεδιασμό», σύμφωνα με τον οποίο κάποια ανώτερη μορφή νοημοσύνης κινεί τα νήματα στο Σύμπαν.
Οι Έλληνες μαθητές μέχρι το 1999, με εξαίρεση όσους φοιτούσαν στη Β’ Δέσμη ουδέποτε διδάχτηκαν τη θεωρία της εξέλιξης του ανθρώπου. Μετά το 2000, κανένας μαθητής δεν διδάσκεται όχι μόνο την εξέλιξη του ανθρώπου αλλά και γενικά την εξελικτική θεωρία, υποστηρίζουν οι ακαδημαϊκοί, τονίζοντας ότι ο Δαρβίνος συνεχίζει να προκαλεί συγκρούσεις και αμφισβητήσεις διότι τα θρησκευτικά αισθήματα είναι ιδιαίτερα έντονα. Συνεπώς, η άγνοια και η σύγχυση παρά η διαφωνία προς τις θέσεις του Δαρβίνου καθορίζουν τη θέση των Ελλήνων απέναντι στην εξελικτική θεωρία.